Мы адпачывалі ад абшару няспраўджанных думак,
І гэтак жадалі, каб загінуў той смутак.
Усё пачыналася з паўдзённых сумневаў
А ноч зачыняла ссамочаных сьпеваў
Я дакранаўся да зьвязку імгеньняў, што ў віры
Ўжо лётаюць плынна пад зрок зіхатлівы
Ды стом ад чаканьня ратоўчых праменьняў
Што прыйдуць калісьці на позірк вясеньні
А стогны стагоддзяў пакінутых плямаў
У хмарах вітаюць самоты ахвяраў
Ды блішчуць слупы змаляваных імёнаў
Бясконцасьць ўжо кліча ў наяўнасьці новай
цудоўна.
цудоўна.