Імкнуць да неба пяць дубоў
На ўзгорку між дамоў высокіх.
Транслююць вышнюю любоў
І з недраў пьюць зямныя сокі.
Яны, як я, ўвесь час “анлайн”
З усім, што бачна і ня бачна.
Адчуўшыя гасподні план
Запомняць гэта ўсё навечна.
А вечна помніць— значыць жыць,
Бо памяць утрымае існасць.
Хоць шлях да Бога наш ляжыць,
Мы ж хочам, што не трэба, вызнаць.
І між Сусветаў, на мяжы
Душу і памяць зберажы.