Вайна сорак першага года…
Яна нечакана прыйшла.
Кіпела ў сэрцах нязгода,
Стагнала ад болю зямля.
Па вёсках фашысты блукалі,
Стралялі ў мясцовых людзей.
У хатах вар’яты шукалі
Маленькіх нявінных дзяцей.
Вайна года сорак другога…
Загінула сотні салдат.
Усіх б’юць: старога, малога-
Такі ён, Адольфаў загад.
Бязлітасны год сорак трэці:
Палессе гарэла ў агні,
Фашысты імкнуліся сцерці
Жывое ўсё з твару зямлі.
А ў сорак чацвёртым – збаўленне
Для роднай старонкі маёй.
І вера, надзея, імкненне
Да міру над нашай зямлёй.
Нарэшце настаў сорак пяты –
І полымя вечна гарыць.
У варце заўсёды салдаты,
Каб мы маглі жыць і тварыць.
Брыдкая, памяркоўная ў самым
Брыдкая, памяркоўная ў самым дрэнным сэнсе вершаванка. Асабліва
"Па вёсках фашысты блукалі,
Стралялі ў мясцовых людзей.
У хатах вар’яты шукалі
Маленькіх нявінных дзяцей."
Як можна такую лухту вершаваць!
Марына Яраховіч, пакіньце мужчынскія справы мужчынам! Не пішыце больш пра вайну.