Белыя рамонкі
ценем на сцяне,
спражку засупоню
туга на рамне,
уздыхну шкадобна,
не пайду «шаршы»...
Велькія калдобіны
на маёй душы!
Ты няспадзяванка,
адышла расой,
выкрала заранку
хітраю лісой,
фарбавала футра,
не жалела хны,
абрала лахудру –
збіўся свет зямны.
Шэрае па шэрым,
астатняе – зман,
ты царыца ў цераме,
дурань я, Іван,
я не буду кленчыць,
не пайду ў пятлю
і тваю сукеначку
ў гневе не рублю.
Атхудзею крыху і
зноўку будзе тлум,
ніякай стамлёнасці:
да спаткання, сум!
А рамонкі прэлыя
кіну ў палісад:
што ты нарабіла,
рудая ліса???
вельмі, вельмі рамантычна
вельмі, вельмі рамантычна