Пхну варэнне лыжкай,
У глотку каб маўчала,
Цераз нос хай дыхае,
Толькі б не крычала.
Ноччу сон з'явіўся,
У свеце самы лепшы,
Толькі вось здаецца,
Далей пайду пешшу.
Розум больш не едзе,
Кісларод садзьмуўся,
Дзеўчына прыснілася,
Да якой імкнуўся.
Сталіся як бляхі,
Колы там дзе сэрца,
Можа гэта праўда?
Але дурнем ж б'ецца.
Сапраўды ж усё была,
Не забыць мне гэта,
Лепшы сон у свеце,
Тут кажу я шэптам:
"Не спрабуй схавацца,
Надта ты разумны,
Ёсць такая справа -
Без цябе мне сумна!"