Калісьці ў часы старажытных князёў
Вялізныя дрэвы раслі.
Сярод гэтых дрэваў ўжо колькі вякоў
Ляжаў раней замак стары.
Ня ведалі людзі пакут ды няўзгод,
Якія з ім побач жылі,
Ды зафанабэрыўся гэты народ –
Парушылі замак стары.
І гора тады народ гэты глынуў,
І сыну казала маць:
"Таго, што вякамі ніхто не крануў,
Ня трэба табе руйнаваць".