Сумленне – нязручная рэч
І сёння, дарэчы, не ў модзе.
Ды як ні адкідваю прэч,
Яно ад мяне не сыходзіць.
Хаваецца ў сэрцы знарок
І стан мой, бы ўрач, кантралюе.
І ледзьве маленечкі крок
Па выбары ўласным раблю я,
Як гэтая нэндза-нуда
Хвалюецца, каб я не ўпала,
І енчыць: “Такая хада
Ураз давядзе да навалы!”
А ўгледзіць бацылу граха –
І войкае: "Вось ты якая!"
І здзіўлена, нібы жука,
Праз лупу мяне вывучае.
А потым бярэ ў абарот:
Ад вока нядбалага ўпотай
Пілуе і паліць нутро,
Гняце і з'ядае грызотай.
Падслухвае думкі мае,
Пачуцці і надумы судзіць,
Парады й наказы дае –
І зноў выпраўляе “у людзі”.
Сама ж у мяне за спіной,
Як пільны наглядчык, маячыць,
І сочыць, і сочыць за мной,
І ціха смяецца, і плача…
2.07.2012