Былы салдат абняў бярозу,
Што вырасла над Мухаўцом.
Якое супадзенне лёсу —
Тут быў ахрышчаны свiнцом.
Ад мiн, снарадаў дым i копаць,
Гуло салдацкае «ура!»
Была бяроза над акопам,
Як мiласэрнасцi сястра.
На мылiцах стаяў прад ёю,
Нiбы святыняю якой.
Развiтваўся ў пекле бою
Над гэтай памятнай ракой.
Ён гладзiў па кары бярозу.
Прыгадваў дымныя гады.
А у вачах зырчэлi слёзы
Ад той далёкае бяды.
добры верш праникнавенны
добры верш праникнавенны
Да вельми прыгожы верш,вельмi
Да вельми прыгожы верш,вельмi цiкавы