Сямейны эгаізм
Не марыла жанчына пра багацце,
А лад вяла сярод таго, што мела,
І верыла: галоўнае ў хаце
Любоў і згода, мір душы і цела.
Старалася не траціць часу марна
Яна й тады, калі была нядужай,
І служкаю зрабілася звычайнай
На пабягушках у дзяцей і мужа.
Была вясёлай, гаварлівай, шумнай,
Зрабілася нячутнай шэрай мышкай.
І паўсядзённай мітусні той тлумнай,
І злых папрокаў ёй хапіла з лішкам.
Патухла радасць у вачах жанчыны,
Ды гэтага ў сям’і не заўважаюць,
Няма жадання адшукаць прычыны,
Паслуг жа болей ад яе чакаюць.
Няма ім справы, што ў яе на сэрцы,
Самім жа ім і хораша, і ўтульна.
Іх эгаізм развіўся ў поўнай мерцы—
Не чутна слоў: каханая, матуля.
Не марыла жанчына пра багацце,
А пра пяшчоту марыла, спагаду.
Сабе самой чужою стала ў хаце,
Сама з сабою не знаходзіць ладу.
2001г.