Вершы беларускіх паэтаў

цудоўны верш, толькі " ухаджу" - гэта не па-беларуску,
трэба "сыходжу".

Вярлібр... ці дольнік...
Ямб... альбо харэй...
Паэт жа - не халоп,не паднявольнік !
Ў Краіне хворай - Ён астатніх здаравей !

Ён піша так, як Сэрца кажа,
З Сумленнем, якое не дае Яму пакоя !
Паэт - як мыла, каб адскрэсці сАжу !
Паэт - люстэрка, не крывое !

Спадар Франак, з'явілася ідэя падумаць над Ваным вершам. Так глыбока вы мой адчулі, што я паспрабую Ваш - на свой капыл.
Форма- што гэта- вярлібр? Тады чаму, хай кволыя, а рыфмы? Добра, пагадзімся, што доьнік. Ведаеце? што гэта? Бо ні адзіны размер не пасуе.
Першая страфа ЛГ вяртае - што? "Дзе" вяртае. Гэта назва месца? Ну, дапусцім, апазіцыя - дзе-нідзе. Прабачце, не спрацоўвае. Трэба было нідзе - тут, тады трапляе.
Слёзы - без ь, бо тэкст напісаны не тарашкевіцай. Ухаджу - уходзіць, тое ж , што збаёдваць, змучваць.
Любяць - каўбасу, радзіму, маці. Калі гэта верш, як відаць, пра жанчыну, дык кахаюць.
Не спаліць на дажджы? Цікавы вобраз. На пячы, на вогнішчы. А на дажджы? Пад дажджом можна. А можа не здагадалася - гэта нейкі хімічны дождж, непросты. Так?
Слоў меней маю ў цябе - не даюць слова сказаць ЛГ? Ці яна шкадуе для яго словаў? Хто ў каго?
А ўстаўка слова "Тваю" - гэта пачатак лаянкі, ці як? Бо яно ні да чаго не далучана ў двух строфах.

Шаноўны Франак, не буду я больш аналізаваць вашыя вершы. Работы многа, а сэнс?DIXI.