Ты ведаеш, ёсць два Свiцязi
Два, можна сказаць, браты
Два светлыя хлопцы-вiцязi
Мiж нашай хлуснi й лухты
З вадою такой празрыстаю
З чаротам па берагах
Што душы ад бруду чысцiць нам
I сiлы дае у руках
Я знаю, паэты слынныя
У вершах апелi той
Што хвалi нясе няспынныя
Наваградскай стараной
Валынскi – не знаю, хто узгадваў
А ён мне крыху даражэй
Бо нас у дзяцiнстве радаваў
I стаў да душы блiжэй
Два Свiцязi – два прытулачкi
Мiж небам i грэшнай зямлёй
I плёскат iх мне усё чуецца
З абодвух бакоу на ёй
Два Свiцязi – вочы сiнiя
Што ў неба глядзяць з зямлi
Мне гэтаю ноччу снiлiся
Бо сэрца ў палон ўзялi