На двары — люстэркі луж: Дождж сляды пакінуў. Душ прымае верабей, Сеўшы на каліну. Крыльцамі трапеча ён I лісткі кранае. З іх далоняў на яго Кроплі ападаюць. Задаволен верабей Цішай, прахалодай. — Жыў. Жыў. Жыў, — заціўкаў ён Звонка. З асалодай.
Чытаю и адразу вобраз бачу. Умиляюся.
Чытаю и адразу вобраз бачу.
Чытаю и адразу вобраз бачу. Умиляюся.
Чытаю и адразу вобраз бачу.
Чытаю и адразу вобраз бачу. Умиляюся.
Чытаю и адразу вобраз бачу.
Чытаю и адразу вобраз бачу. Умиляюся.