Я перажыў стагоддзі
Адчужэння і цішыні,
Сполаху павяртання да горкай зямлі.
Звінелі, як восы,
Мёртвыя дні,
Зоркі —
Страчаны час пілі.
А я — не сыходзіў
Ні на крок,
Блукаў у скрушным,
Нямым чаканні,
І кмеціў тое
Халодны зрок,
Як Вечнасць спала
Ў нямым курганні.
Як па гарадзішчы,
Адкапаным з пластоў мінулых эпох,
Хадзіў, спадманены явай,
Сведка адзіны.
Згасла ўсё тут.
І толькі высокі Бог
Слухаў мае ўспаміны.
Женя не может его
Женя не может его выучить!!!!!!!