Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Як жадаеш, запытай, я не прамаўчу

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Як жадаеш, запытай, я не прамаўчу,
раскажу, як ясны луч льецца па плячу,
як у садзе кінутым ключ знянацку ўзнік,
раскідаўшы талерамі светлы маладзік.

Тым, хто апантана мкнецца ў марыва Землі,
ты салому свежую жытнюю сцялі,
як хто спатыкнецца раптам, і ўпадзе ізноў,
то ён сам паднімецца без ніякіх слоў..

Як жадаеш, запытай, словы ў мяне ёсць
на радок нанізаны, у іх кахання млосць
з мятным лёгкім прысмакам, з лёгкай гаркатой
кропкі, што згадзілася быць сама сабой...
Ты прыходзь з нябыту і...
Зрэшты, тут ілгу,
часам паабцёрхала радугу-дугу,
ягаду ранейшую паглынула сныць,
зерню стогадоваму коласам не быць...



Прыгожа і чароўна атрымалася.

Прыгожа і чароўна атрымалася.