Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

21 00 33 купить шины белшина 166ам 33.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Залатая, асенняя раніца...

Яшчэ не ацэнена

Залатая, асенняя раніца!
Хараством ты на свеце адна.
Сонца ў пушчы глыбокай купаецца
і ніяк не дастане да дна...

Мітусіцца лісцё па аселіцы,
як дзвіна матылькоў-мітульгі.
І узвее яна, і пасцеліцца,
распаветрыцца на берагі.

А яны, берагі беражыстыя,
не стрымаюць асенні напеў.
І ліецца, віецца сукрысты ён,
і разгортваецца каля дрэў.

Прытулі, прыхіні на апошняе
і згадай гэты дзень залаты,
што над пушчай, згалелымі пожнямі
рассыпаў залатыя лісты.

Рассыпаў і раскідваў прыгоршчамі
на акрасу, на жаль, на ўспамін.
Развітальная хвіля найгоршая,
яна можа і сэрца спаліць.

Не бядуй, не гаруй - пад цяжарамі
мне не йсці, шчасця ў іх не шукаць,
з-за балота мігціць, за выгарамі
прамяніцца пярэстая гаць.

Не гаруй! Ты дарэмна заплакала:
я прыйду, я вярнуся ізноў.
Лёс для ўсіх не бывае аднакавы,
як для тых засмучоных лістоў.

Залатая, асенняя раніца!
З хараством, з пекнатою - бывай!
Ужо сонца за пушчу хаваецца,
кармазынам гарыць небакрай...



Верш «Залатая, асенняя

Верш «Залатая, асенняя раница» быў напісаны Уладзімірам Дубоўка у 1922 годзе. Твор-гэта апісанне асенняга пейзажу, зробленае з цеплынёй, унутраным трапятаннем. Аўтар захапляецца восеньскай прыродай і падчас чытання ясна, што аўтару вельмі блізкі вобраз залатой восені. І можна заўважыць, што верш прасякнут тонкім пачуццём, але пры гэтым і яркімі фарбамі восені. Стракаты восеньскі пейзаж восеньскай раніцы выражаны яркімі эпітэтамі: дзень залаты, збяднелымі пожнями, залатыя лісты, залатая раница, будзе ў душы лірычнага героя яго ўспаміны і навявае тугу. Восеньская пара замірання прыроды навявае ў душу светлую сум, кранальную памяць, роздум аб жыцці. Верш прымушае перажыць нам вялікі спектр эмоцый: ад радасці і замілавання прыродай, да смутку, тугі, суперажывання герою. Асабліва гэта можна назіраць, калі аўтар ад апісання прыгажосці прыроды пераходзіць да цяжкага развітання, і мы толькі можам здагадвацца, з кім развітваецца наш герой. Можа са сваёй каханай, а можа і з кімсьці іншым.
" Развітальная хвіля найгоршая,
яна можа і сэрца спаліць.
Не бядуй, не гаруй - пад цяжарамі
мне не йсці, шчасця ў іх не шукаць,
з-за балота мігціць, за выгарамі
прамяніцца пярэстая гаць.
Не гаруй! Ты дарэмна заплакала:
я прыйду, я вярнуся ізноў.
Лёс для ўсіх не бывае аднакавы,
як для тых засмучоных лістоў. "
Аднак, нягледзячы на такую, здавалася б, асуджаную канцоўку, аўтар разводзіць яе радкамі
"Залатая, асенняя раніца!
З хараством, з пекнатою - бывай!
Ужо сонца за пушчу хаваецца,
кармазынам гарыць небакрай... ",
і ў цэлым, у творы пераважаюць светлыя фарбы. І пасля прачытання адчуваецца цяпло і пачуццё пяшчоты.

Вельмi прыгожы верш, асаблiва

Вельмi прыгожы верш, асаблiва цяпер, восенню.

Спадабауся верш

Спадабауся верш

ДОБРЫ ВЕРШ

добры верш

Вельми добры сцих.

Вельми добры сцих.

Спс

спс

Дзякуй Табе Уладзимир

Дзякуй Табе Уладзимир Дубоука,а таксама www.Vershy.ru

спасибо

спасибо

я шкарую усё ж такі сябе

я шкарую усё ж такі сябе

ВЯЛИКИ ВАМ ДЗЯКУЙ!

вялики вам дзякуй!

Прикольнинькое такое

Прикольнинькое такое стихотворение.

спасибо я просто книгу не

спасибо я просто книгу не взял зато 9 получил спс вам

Дзякую

Такiя прыгожыя словы!

Ой,.. як многа прыгожых

Ой,.. як многа прыгожых слоў... а калі з натугай складзеш іх у мазгах - дык сэнс губляецца недзе ў "балоце прыгожых слоў"...
Напрыклад: "...з-за балота мігціць, за выгарамі
прамяніцца пярэстая гаць..."
Аніяк не ўразумець мне,старому,чаму ГАЦЬ мігціць? і чаму яна не НА БАЛОЦЕ,
а "за балотам", за спаленым лесам ("за выгарамі")?..
Гаць - насціл на балоце,каб прабрацца цераз балота.
І гэтак далей...

Гаць ЦЕРАЗ балота, а

Гаць ЦЕРАЗ балота, а прабіраюцца ПРАЗ балота.

А мне здаецца, тут усё проста

А мне здаецца, тут усё проста і абсалютна вытлумачальна. Мігцець і прамяніцца гаць можа на сонечным святле. Калі ідзеш па гаці і між бярвення праступае вада, у якой адлюстроўваецца сонца, - сапраўды такое ўражанне, быццам яна мігціць. І гаць можа быць пракладзена не абавязкова ЦЕРАЗ балота, а можа цягнуцца, напрыклад, і ЎСКРАЙ яго. Так што ў вершы ўсё на месцы.

"з-за балота мігціць, за

"з-за балота мігціць, за выгарамі..."? нЯ толькі З-ЗА балота,а яшчэ далей,за выгараўшым лесам...