Вершы беларускіх паэтаў

Верш «Залатая, асенняя раница» быў напісаны Уладзімірам Дубоўка у 1922 годзе. Твор-гэта апісанне асенняга пейзажу, зробленае з цеплынёй, унутраным трапятаннем. Аўтар захапляецца восеньскай прыродай і падчас чытання ясна, што аўтару вельмі блізкі вобраз залатой восені. І можна заўважыць, што верш прасякнут тонкім пачуццём, але пры гэтым і яркімі фарбамі восені. Стракаты восеньскі пейзаж восеньскай раніцы выражаны яркімі эпітэтамі: дзень залаты, збяднелымі пожнями, залатыя лісты, залатая раница, будзе ў душы лірычнага героя яго ўспаміны і навявае тугу. Восеньская пара замірання прыроды навявае ў душу светлую сум, кранальную памяць, роздум аб жыцці. Верш прымушае перажыць нам вялікі спектр эмоцый: ад радасці і замілавання прыродай, да смутку, тугі, суперажывання герою. Асабліва гэта можна назіраць, калі аўтар ад апісання прыгажосці прыроды пераходзіць да цяжкага развітання, і мы толькі можам здагадвацца, з кім развітваецца наш герой. Можа са сваёй каханай, а можа і з кімсьці іншым.
" Развітальная хвіля найгоршая,
яна можа і сэрца спаліць.
Не бядуй, не гаруй - пад цяжарамі
мне не йсці, шчасця ў іх не шукаць,
з-за балота мігціць, за выгарамі
прамяніцца пярэстая гаць.
Не гаруй! Ты дарэмна заплакала:
я прыйду, я вярнуся ізноў.
Лёс для ўсіх не бывае аднакавы,
як для тых засмучоных лістоў. "
Аднак, нягледзячы на такую, здавалася б, асуджаную канцоўку, аўтар разводзіць яе радкамі
"Залатая, асенняя раніца!
З хараством, з пекнатою - бывай!
Ужо сонца за пушчу хаваецца,
кармазынам гарыць небакрай... ",
і ў цэлым, у творы пераважаюць светлыя фарбы. І пасля прачытання адчуваецца цяпло і пачуццё пяшчоты.

Вельмi прыгожы верш, асаблiва цяпер, восенню.

Спадабауся верш

добры верш

Вельми добры сцих.

спс

Дзякуй Табе Уладзимир Дубоука,а таксама www.Vershy.ru

спасибо

я шкарую усё ж такі сябе

вялики вам дзякуй!

Прикольнинькое такое стихотворение.

спасибо я просто книгу не взял зато 9 получил спс вам

Такiя прыгожыя словы!