Запаволіць свой ход гадзіннік.
Закуру я зноў у адчаі...
– Што так мучыш сябе ты, сыне?..
Ну, чаго табе не хапае?
Не апошні ты і не першы.
Не заўважыш, як надарвешся...
А з-за гэтых праклятых вершаў
Бабылём так і застанешся...
Не турбуйся, матуля, вельмі.
Ну, няўжо я такі прапашчы?
Можа ў гэтых радках нясмелых
І хаваецца маё шчасце?..