Жана! Жана! Ганец не вярнуўся.
І кастрычнік застыў у журбе.
І кароль, як кароль, адвярнуўся,
І адрокся зусім ад цябе.
Стыгне плаха, трасуцца калёсы,
Над калёсамі хмары варон;
Ды і жорсткія пэўнасці лёсу
Захапілі сувора ў палон.
Расквітаюць, як ружы, пагрозы,
Усюды ржанне канёў баявых;
Разявакі бягуць, нібы слёзы
З пад павекаў завулкаў крывых.
І ўваходзяць у гэту аповесць -
Кучары, скабары, кухары.
І старыя, галлё што прыносяць,
Да агню, што дыміць і гарыць.
Жана хворую гладзіць каленку,
І крычыць, і плюе на людзей:
"Трэба біць галавою аб сценку
Тых, хто кажа: кароль - дабрадзей!"
А над ёй рассыпаецца сонца
На пагрозлівы звон медзякоў;
І калёсы трасуцца бясконца
Камянямі сярэдніх вякоў.
чароўна. і сумна.
чароўна. і сумна.