Хаця і шмат дзікунства на зямлі,
але такое – поўны заняпад:
каб маці-птушка крыламі сваймі
не бараніла ўласных птушанят.
Каб не карміла і не берагла,
яшчэ й сама – найгоршая бяда –
усё дзяўбла, шчыпала з-за вугла
і па адным выштурхвала з гнязда.
Чаму магчыма ў нас такая рэч?
Ці ўжо канец сусвету настае –
калі нашчадкі, звергнутыя прэч,
з-за тлумнай маці сэрцы рвуць свае?
Шукаюць недзе месца для сябе,
знаходзяць кут, каб выжыць і крыляць,
але ўсё роўна маюцца ў журбе:
ў чужыне сніцца матухна свая.
Хаця яна дагэтуль не знайшла
ў сабе жадання дзетак прытуліць,
патомства прагне сонца і цяпла –
каб у любові ў родным краі жыць.
3.04.2013