Зменіцца ранак калісьці аднойчы,
Сонца не ўзыдзе над нашай зямлей.
І назаўседы заплюшчацца вочы,
Згіне жыцце, што завецца гульней.
Сэрца, як камень, не зробіцца мяккім,
Дождж у пустэльні рэдка ідзе.
Узімку халодным не ўбачыш маланкі.
Вецер у штыль зусім не гудзе.
Што б не было ў маім вольным жыцці,
Гром, ці пякучыя ліўні-дажджы.
Сэрцам адлегнуць я не змагу,
Хутка засмокча цалкам у дрыгву.
Думкі мае, як няшчасце.
Думкі мае, як праклен назаўжды.
Хочацца проста зваліцца
У ногі к зямлі... Там заўседы крыжы.