Зраблю гарбату
З твайго букету,
З чырвоных ружаў,
Што зараз дужа
Мне рэжуць вока
Сваёю спёкай.
Чырвонай плямай
У пакоі цьмяным
Гараць нязвыкла.
Адна панікла,
Завяла кветка,
Сустрэчы сведка-
Яе на сметнік.
З астнатніх будзе
У халодны студзень
Напой духмяны.
Што, нечакана?:)
Прыходзь у госці
(мне сумна штосьці),
То пачастую.
Зайду на хату - папіць
Зайду на хату -
папіць гарбаты,
бо,там,на хаце,
дзяўчынка Кася,
што яшчэ трэба дзядку для шчасця...
Дзяўчынка тая Зашмат
Дзяўчынка тая
Зашмат чакала.
Яна ў адчаі-
Гарбата стала
зялёным чаем :)
Хіба ж павінна ў чым я,
Хіба ж павінна ў чым я, дзеду,
што ён вучыць мяне наведаў?
Ён параўноўваць прымушае,
маўляў ён горш, чым я благая.
Маўляў да горшага не трэба.
Бо я ў сярэдзіне.
Ён ведаў!
.
А я не зведала і мары.
Я не старая. Ён не стары.
Ён не гарбаты, нават, мусіць.
Я не вучу яго.
Ён хлусіць.
Бо пра такога кавалера
распавядаў мне бацька.
Хрэна!
...
Так хочацца гэта на сваю старонку пародыяй №9 закінуць, але дзе дзе, а ўжо тут толькі з калектыўнага дазволу
Калі, крыху раней,вершык твой
Калі, крыху раней,вершык твой іншЫ прачытаў,імЯ спадабалася.
Таму і вершык мой "Непазбыўнае",гэта табе быў напісаны, у падарунак,
ад старога чалавека.
Дзякую,мне вельмі гэты
Дзякую,мне вельмі гэты падарунак даспадобы...