Дзяўчыначка юная Міла
З хлапцамі ліхімі пайшла,
Аўтобус апошні згубіла,
Дарогу дамоў не знайшла.
Завабілі хцівыя хлопцы
У дзікі далёкі гушчар.
Увёз невядомы кіроўца
Ад гэтых бяздушных пачвар.
У хаце агеньчык самотны –
Дзядуля сівенькі ня сьпіць,
З-за ўнучкі Людмілкі гаротнай
Ягонае сэрца баліць.
Калоціцца сэрца і плача,
Дзяўчыначка, дзе жа ты, дзе?
Твой шлях хіба месяц адзначыць,
і неба счарнела ў нудзе.
“Ня слухала б хлопцаў паганых,
Што ў пастку цябе завялі,
іх словаў салодкіх, падманных”, -
Ёй кажуць лясы і палі.
Край браслаўскі гадам адпомсьціць –
У холадзе й цемры сядзяць.
Хай кожны нягоднік запомніць,
Як дзеўчын самотных кідаць.
Вось неба сьлязьмі залілося,
і шэпчуцца сосны ў журбе...
Хутчэй бы, Людмілка, ўдалося,
Нарэшце пабачыць цябе!