У скорым часе мяне ужо не стане-
Разумей мае словы як можаш,
А пакуль што жыву- выдумляю-
Хочаш гэтага ты, ци не хочаш.

Мае думы падобна маланкам
Залятаюць у вашы галовы.
Ускрось выпальваюць там яны дзирки,
А мне гэта усе да спадобы.

И писаць свае вершы я буду
Пакуль сэрца мае будзе бицца.
Не пачуеш з мяне ты ни слова,
Як пачнуць аба мне малицца.

На тым свеце ничога не пишуць,-
Там паэмы пра Нас складаюць.
На тым свеце няма вучоных-
Усих аднолькава апранаюць.

Дык жывице ж адметлива, Людцы,
Не састрацце часы свае дарам!
У тым жыцци каляровасць больш важыць
Чым усе перажатае нами!!!

Арсень Прэсны.

Анелы кружылі у позірку...
Я стаяу і глытау паветра,
Прасіу лёсу у іх беззаветнага
І яны передалі мне гэта.

Мабыць, добра прасіу- бо пачулі,-
Больш чым год я ужо з усмешкай,
Па дарозе мне легка ідзецца,
Захапіла каханнем сэрца.

Для мене ты адзіная у свеце,
На цябе, быццам, Богу малюся.
Свае думы адной адрасую,
Хай у жыцці нам з табой пашанцуе.

Сення свята сабрала застолле,-
Гэты вечар тваім застанецца
Я чытаю свой твор, на цябе паглядаю,
А у самога душа трасецца...

Нам з табою ужо ГОД- а табе толькі дваццаць,
Колькі ж будзе табе як нам сорак???
Назаужды застанешся у сэрцы такою
Усё жыццё я табой- МАЛАДОЮ!!!

Арсень Прэсны, 2012