|
|
Уладзімір Бузук
На ганаровым п,едэстале – Беларусь!
I кожны з нас у гэты момант сочыць -
Як сцяг дзяржауны узнімаецца у гару
I гімн гучыць над алімпійскім Сочы!
I хай патухлі алімпійскія агні,
У вялікім спорце вы, атлеты – проста SUPER!
Iмены вашы у гісторыю ляглі,
Антон Кушнір, Скардзіна Надзя, Ала Цупер!
Найбольшых заслугоувае пахвал
Спартыуны подзвіг, што стварыла наша,
Аж тройчы, пакарыушы п,едэстал,
Біятланістка, Домрачава Даша!
У сэрцы гонар, слез не утрымаць…
Уся Беларусь ніколі не забудзе
Ваш поспех, і зауседы шанаваць
I ганарыццца Вамі будуць людзі!
О, Беларусь! Палі, лясы,
Блакіт азер і рэчак паясы!
Абыйдзі увесь свет – не знайсці больш такой!
Назаужды да цябе у радасціі у журбе
Прыкіпеу я душой!
О, Беларусь! Зямля бацькоу!
Жыцце свае і шчырую любоу –
Усе табе аддам, па жыцці пранясу
Я падзячнасць сваю і за веліч тваю
I прыроды красу!
Ноччу і днем у думках я
Аб табе – зямля мая!
Беларусь! Ты праз вякі
Свой шлях у будучыню выбрала такі!
Беларусь! З усіх дарог
Вярнуся зноу і зноу на родны твой парог!
О, Беларусь! Радзімы край,
Свет перамог табе зіхціць няхай!
Працавіты люд заслужыу мір і лад.
Столькі вынесла ты у ліхалецце вайны…
Не злічыць тваіх страт!
Ноччу і днем у думках я
Аб табе – зямля мая!
Беларусь! Ты праз вякі
Свой шлях у будучыню выбрала такі!
Беларусь! З усіх дарог
Вярнуся зноу і зноу на родны твой парог!
Ты чакай! Птушкай прылячу я да цябе мой край!
Голас мой увысь ляці, даражэй за усе адна у маім жыцці!
Беларусь! Ты праз вякі
Свой шлях у будучыню выбрала такі!
Беларусь! З усіх дарог
Вярнуся зноу і зноу на родны твой парог!
У дзяцінстве мне на вопратку пагоны
З усмешкай цеплай прышывала маці
I прымауляля: «Некалі, мой родны,
Выдатны атрымаешся салдацік.»
Прайшлі гады, шляхоу змяніу немала,
Але у лесу есць свае законы –
Як мне у маленстве прадракала мама –
Нашу я лейтэнанцкія пагоны.
Служу свайму народу! Гонар маю!
Служу Айчыне !Службай ганаруся!
Самаадданым, мужным абяцаю
Быць афіцэрам сінявокай Беларусі!
За вольныя прасторы і нябесы,
За смех дзіцячы і прамень вясновы
Надзейна і, не скардзячыся лесу,
Стаяць на варце людзіу пагонах.
I хай на нас увесь свет ідзе вайною,
Але пакуль натхненна сэрца б*ецца
Я упэунены, што выйшаушы са строю
Без разважанняу кожны паклянецца!
Служу свайму народу! Гонар маю!
Служу Айчыне !Службай ганаруся!
Самаадданым, мужным абяцаю
Быць афіцэрам сінявокай Беларусі!
Назаужды неразрыуна абручаны
Са святымі, ляснымі крыніцамі
На прыгожай зямлі Навагрудчыны,
Дзе пашчасціла мне нарадзіцца!
З недрау Маці-Зямлі, па каменьчыках,
Быццам дзве неразлучных сястрыцы,
Звонкім і непрыкметным струменьчыкам
У хмызняк выцякаюць крыніцы.
У нястомную спеку напіцца,
Падзяліцца ліхою бядою
Едуць людзі да цуда-крынічак,
Што з жывою і мертвай вадою.
Немагчыма ля іх не спыніцца,
Бо навокал краса непауторная,
Ды прыродная сіла вадзіцы
Свае справы вяршыць цудатворныя!
Дай жа, Божа, у спеку і студзень,
Каб цяклі век святыя крыніцы-
Падарункам усім добрым людзям,
Неразгаданымі таямніцамі!
|