|
|
Уладзімір Гайдукевіч
Самной выпадак раз быў,
Прастату я застудзіў,
Закупорыла праход,
І ні ў зад і ні ўпярод.
На халодным пасядзеў,
І па поўнай заляцеў.
Моцна я не іспужаўся,
Думаў камень з почкі здраўся,
Дактары сказалі,
Што ім усё вядома,
Для ўсіх дыягназ
Ставяць - «Адэнома».
Покуль паляжыце,
А потым пабачым,
Калі само не пройдзе,
То рэзню назначым.
Праляжаў я 3 дні,
3 дні і 3 ночы,
А зад «прыпякае»,
Цярпець німа мочы.
Мужыкі ляжаць там.
Ляжаць там і бабы,
А лекары такія,
Усіх рэзаць рады.
Яны нас не лечаць,
Выгады не маюць,
А вось, як парэжуць-,
Грошы атрымаюць.
Кроў з мяня смакталі,
Трыжды па два раза,
Так і не дазналісь,
Дзе сядзіць зараза.
А яна ж сядзела,
Ззаді, не спяроду,
Калі б рэзанулі,
Больш не меў бы роду.
Там і праваляўся,
Каля двух я тыдняў,
Можа і сканаў бы,
Каб ні уцёк ад злыдняў.
Дома сам лячыўся,
Без іх дапамогі,
Больш німа задержкі,
І німа трывогі.
Так я ізлячыўся,
І не траціў грошы,
Цяпер усё як трэба,
І напор харошы.
Мо ні у лекарах тут справа,
Бо гнілая уся управа,
Замест управы «Здраўзбяражэння»,
Назову даць «Людзейзнішчэння».
Кандытатаў у дэпутаты адабралі,
У «Жыцці Бабруйскім» напісалі,
Іх даходы паказалі,
Як узнаў я іх даход,
Што атрымалі яны ў год,
Вельмі я тады здівіўся,
Ажна рот у мяне адкрыўся.
Рот я хуценька закрыў,
І ў краму паспяшыў.
320 я аддаў,
Літру сывараткі ўзяў,
Рыба мне не пакарману,
Бо жывем мы ўсе па плану,
Сталі мы міліянеры,
Каб не трацілі мы веры,
Веры ў то, што кажды год,
Багацее наш народ.
Толькі як жа далей жыць,
Нельга рыбіну купіць.
Улады жруць сыры каўбасы,
Мы ядім як папуасы,
Дык дакуль, ядрона маць,
Усё дзярмо мы будем жраць.
Мо народу так і нада,
Калі ім спадобы ўлада,
Што жа гэта за ўлада,
Грошы прэ куды не нада,
Набудоўвала палацы,
А ў народа няма працы.
Кажуць: «Клюшку ты бяры,
І ў палац лядовы ідзі,
Клюхаю махаць там будеш,
Смуту ты сваю забудеш».
Няма чым дзяцей карміць,
За кватэру заплаціць,
Кабы не было ў нас бабкі,
Мы даўно бы склалі лапкі.
Мы не курым і не пьём,
На пенсію яе жывём
Палацаў вашых нам не трэба,
Бо ў нас ні у іх патрэба,
Грошай к пенсіі дадаць,
Каб нам было што кусаць.
А каб грошай больш прыбавіць,
Не патрэбна гульні правіць,
Усе гулянкі адмяніць,
Болей хлеба малаціць.
Распладзіць свіней, кароў,
Каб народ наш быў здароў.
Вось тады такая ўлада,
Для народа будзе нада.
Малым я ў детдоме быў,
Шапку старую насіў,
Есці мала нам давалі,
Бо багата з кухні кралі.
А дырэктар строгі быў,
На спіне звязду насіў,
Яму немцы ў вайну,
Пяканулі там звязду.
Ганарыуся ён звяздой,
І хадзіу быццам герой,
Хлопцаў ён частенька біу,
Пакуль сам не зарабіў.
Стой пары прыціх «герой»,
І хадзіу ён сам не свой,
Вот такі ў нас быў герой,
Ужо мабуць не жывой.
Калі маладым я быў,
Моцна я гарэлку піў.
Гараваў. Мае вы дзеткі,
А цяпер я п'ю таблеткі.
|