Я люблю пазіраць, як раніцай
Сонца ўсім раздае нарад,
У празрыстай расе купаецца,
Белым воблачкам уціраецца,
Аглядае свой далягляд.
На двары ж – раскашуе верасень.
З яго ветрам я заадно
Далягляды свае праверу ўсе,
Мо забыў што на ўзлеску ў верасе,
Калі бегаў там басанож?..
Атрымаўшы нарад нялёгкі свой,
Паспяшаю-лячу ў бары.
Чую, рэха маё галёкае...
І сягоння яно, далёкае,
Адбіваецца на пяры.
Вецер крочыць у замець пожняю,
Трэба ў лес мне за ім паспець,
Зазірнуць там пад хвою кожную,
Мо зямлянка дзе ёсць парожняя
Ці касцёр, каб радок сагрэць?
А на крылах гаючых ліпеня
Я ў сваё зазірну сяло.
Трэба мне пустазелле выпалаць
І хутчэй тое зерне выспеліць,
Што для радасці прарасло.
Крылы ветру заўжды патрэбны мне,
Каб не змог запыніць спакой.
З даляглядамі, што абветраны,
Я здружыўся не кіламетрамі,
А ўсім сэрцам, усёй душой.
Добрыя вершы, разумныя, маюць
Добрыя вершы, разумныя, маюць сэнс!!!