Вершы беларускіх паэтаў

Мы мову апранаем…
Сваю,
        бацькоўскую
                                   ды беларускую –
                                                                  не паважаем!
На ёй не пішам і не размаўляем
ні дома,
             ні на вуліцы,
                                     ні ў краме.
Дыктоўкі толькі пішам ў школе –
і нам замежнымі здаюцца словы!
Нібыта мы сыны не гэтае Радзімы,
нібы мы – рэкруты:
                                     змірыліся,
                                                      забылі
                                                                 ды прапілі!
Пайшлі за іншаю культурай
і чаравікі іншыя абулі,
прыстасаваліся да новых абвяшчэнняў,
панам аддалі чынш,
                                      буржуем – еўра,
пазабывалі назаўсёды спевы,
што маці нам ў калысцы пела…
Ды той напеў,
                    такі прыгожы,
                                               меладычны
часамі паўстае у казачным абліччы:
у вобразе хлапца з дудой у полі,
што, нібы дуб, –
                               адзін шукае волі!
А мы ў натоўпе страх хаваем
сказаць не тое і не так.
                                             Губляем
сваёй душы малы агеньчык,
які нас прымушае верыць,
што ўзыдзе сонца
                                  і над нашым краем…

А то цяпер мы мову,
                                    нібы вопратку,
                                                             часова апранаем…