Мы мову апранаем…
Сваю,
бацькоўскую
ды беларускую –
не паважаем!
На ёй не пішам і не размаўляем
ні дома,
ні на вуліцы,
ні ў краме.
Дыктоўкі толькі пішам ў школе –
і нам замежнымі здаюцца словы!
Нібыта мы сыны не гэтае Радзімы,
нібы мы – рэкруты:
змірыліся,
забылі
ды прапілі!
Пайшлі за іншаю культурай
і чаравікі іншыя абулі,
прыстасаваліся да новых абвяшчэнняў,
панам аддалі чынш,
буржуем – еўра,
пазабывалі назаўсёды спевы,
што маці нам ў калысцы пела…
Ды той напеў,
такі прыгожы,
меладычны
часамі паўстае у казачным абліччы:
у вобразе хлапца з дудой у полі,
што, нібы дуб, –
адзін шукае волі!
А мы ў натоўпе страх хаваем
сказаць не тое і не так.
Губляем
сваёй душы малы агеньчык,
які нас прымушае верыць,
што ўзыдзе сонца
і над нашым краем…
А то цяпер мы мову,
нібы вопратку,
часова апранаем…
