Бярозкавы мары
Плывуць аблокі над прыціхлай вёскай,
Кудысьці іх халодны вецер гоніць,
Плывуць над полем з тонкаю бярозкай,
Яна аб чымсьці шапаціць, гамоніць.
Мо, летнія успомніла світанкі,
І зарапады жнівеньскай парою,
Спатканні прызначалі тут каханкі,
З ёй радасцю дзяліліся сваёю.
Іх ад дажджу хавала і спякоты,
І сведкаю была узнёслых мараў,
А часам замаўкала ад самоты
Пад цяжарам зласлівых цёмных хмараў.
І як тады хацелася зялёнай
Сарвацца з месца хоць бы на імгненне
І прыхінуцца да гарэзы-клёна,
Адчуць яго гарачае трымценне.
Ды ведала, што гэтага не будзе,
Ніколі ім на ўзлеску не сустрэцца.
Быць разам, пэўна, могуць толькі людзі,
І хто сказаў: Не маюць дрэвы сэрца.
Туманамі ахутаная вёска,
Нялёгка дрэўцу ў непагадзь без пары.
На лес глядзіць самотная бярозка,
Хаваючы глыбока думкі-мары...
1999 г.
И классно
И классно