Дабра нялёгка сеяць зерне,
І манна не ўпадзе з нябёс.
Бывае, так жыццё паверне,
Што ад цябе адступіць лёс.
Пакуль у высі зорка рдзее
Твая, лаві яе прамень,
Бо памірае ўсё ж надзея
Апошняй, як душы агмень.
Няма на свеце горшай здрады,
Як блізкі здрадаю кальне.
Ніякай радасці не рады,
І крыўда станецца ўдвайне.
Ды зрэшты справа не ў разладзе.
Усіх калісь рассудзіць Бог.
Іўдам стаў не той, хто здрадзіў,
А хто пакаяцца не змог.
У пакаянні акалічнасьць! Яго
У пакаянні акалічнасьць!
Яго па адрасу даюць
Таму, каго дарэмна крыўдзіў;
Каб ён выконваў божы суд.
Іуда