Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Мікола Ляшчун

Мікола Ляшчун. Катэгорыі вершаў

Ад беларускае гаворкі,
Нібы ад поснае куцці,
Скрывіўся мой размоўца горка
І цыгарэтны дым пусціў.

Не горкі дым, а позірк горкі
Мяне муціў і засмуціў:
Да беларускае гаворкі
Яму расці яшчэ, расці...

Мне стала прыкра і няёмка
За суайчынніка свайго.
Відаць, бацькоўская старонка
Зусім чужая для яго.

Я мовіў як не дзве гадзіны
Пра край наш, аб яго жыцці
І зразумеў, што й да радзімы
Размоўцу трэба дарасці.

Ён слухаў і не чуў нічога
І рваўся ўсё скарэй пайсці,
А я адчуў, што і да Бога
Размоўцу трэба дарасці.

Канец 20 стагоддзя

Дабра нялёгка сеяць зерне,
І манна не ўпадзе з нябёс.
Бывае, так жыццё паверне,
Што ад цябе адступіць лёс.

Пакуль у высі зорка рдзее
Твая, лаві яе прамень,
Бо памірае ўсё ж надзея
Апошняй, як душы агмень.

Няма на свеце горшай здрады,
Як блізкі здрадаю кальне.
Ніякай радасці не рады,
І крыўда станецца ўдвайне.

Ды зрэшты справа не ў разладзе.
Усіх калісь рассудзіць Бог.
Іўдам стаў не той, хто здрадзіў,
А хто пакаяцца не змог.

У час маленства – светлы час! –
Бязбожна ўсе так не палілі.
Дзяды, выхоўваючы нас,
З цыгаркай болей гаманілі.

Бывала, з трубкай тытуню
За вечар столькі нам раскажуць,
Успомняць ўсю сваю радню
І больш кісеты не развяжуць.

Салодкі тытунёвы дым
Тлуміў малечыя галовы,
Ды ўцёрся ў памяць назаўжды
Не дым, а мудрыя іх словы.

Жыве ў Бяларучах Купала,
Душа Купалы будзіць нас.
Нязгаснай зоркаю заззяла,
Каб веры промень не пагас.

Тут Беларусь, як веру, вызнаў
І далучыўся да пяра,
Тут хвоі ля пясчаных выспаў
Люлялі мроі песьняра.

У бліках залатога сонца
Прачулых мараў спеў пагляд,
Каб воля глянула ў аконца,
Як марыў шмат гадоў назад.

Каб мову матчыну ад Бога,
Як памяць продкаў бераглі,
Ды безнадзейную аблогу
На роднай здолелі зямлі.

Жыве ў Бяларучах Купала
І жыцьме шмат яшчэ вякоў.
Імя Купалы ведаць мала –
Не забывайма кліч яго.

21.05.08 – 08.01.08.09, Лагойск