Змяняюць убор краявіды,
За летам спяшае зіма,
А лес – нібы дом інвалідаў,
Толькі што шыльды няма.
А лес як шпіталь салдацкі,
Дзе мажна скрыпіць пратэз.
Для некага лес як дача,
А мне ты як памяць, лес.
А мне ты й цяпер гаворыш
Пра ночы і дні вайны,
Калі падымаліся ўгору
Ад елкі і да сасны.
Калі падстаўлялі грудзі,
Як вораг настырна лез.
А дрэвы – яны не людзі,
А дрэвы – звычайны лес.
А дрэвы – яны не плачуць,
Ім быццам бы не баліць.
І нам не адчуць, не ўбачыць,
Як з болю смала смыліць…
А мы іх сякерай, пілою,
Як вылюдкаў – у агонь…
І коцяцца слёзы смалою
На цёплую печы далонь…
Глыбокія радкі!Вельмі
Глыбокія радкі!Вельмі моцна!Дзякуй!
Каб не гэтае параўнанне зз
Каб не гэтае параўнанне зз домам інвалідаў...
Усё ж ткі ня ўсе там дрэвы параненыя.