Мы, азірнуўшыся, бачым сны
дождж, восеньскіх вуліц пустыню.
Там за вакном - бязмоўя карціны,
У смузе святла – сілуэты, вітрыны
А можа, гэта сябе мы бачым?
Калі каханне сваё адзначылі.
Спаткання і ў дождж, і ў снег, мы чакалі,
І, ўсміхаючыся, пад парасонам стаялі,
І таксама - разгараліся ліхтары.
Дыміць забытая кава з цытранай...
Успаміны душы, у вакне ўспаміны...
рамантычна
рамантычна