Падымі угару сваё вока, I ты будзеш ізноў як дзіця, I адыйдуць-адлынуць далёка Ад душы ўсе трывогі жыцця.
Ёй не трэба ні шчасця, ні ласкі, Ў ёй няма ні нуды, ні клапот, Ты - царэвіч цудоўнае казкі, Гэта хмара - дыван-самалёт!
Выдатнейшы верш!
Падымі у гару сваё вока, І ты будзеш ізноў, як дзіця, І адыдуць-адлынуць далёка Ўсе трывогі зямнога жыцця.
Ціха тучу блакіт закалыша, У душы адрасце пара крыл, - Узляціць яна ў сінюю вышу І ў струях яе змые свой пыл.
Там не трэба ні шчасця, ні ласкі, Там няма ні нуды, ні клапот, Ты – царэвіч цудоўнае казкі, Гэта хмара – дыван-самалёт!
Максім Багдановіч
Выдатнейшы верш!
Выдатнейшы верш!
Падымі у гару сваё вока, І ты
Падымі у гару сваё вока,
І ты будзеш ізноў, як дзіця,
І адыдуць-адлынуць далёка
Ўсе трывогі зямнога жыцця.
Ціха тучу блакіт закалыша,
У душы адрасце пара крыл, -
Узляціць яна ў сінюю вышу
І ў струях яе змые свой пыл.
Там не трэба ні шчасця, ні ласкі,
Там няма ні нуды, ні клапот,
Ты – царэвіч цудоўнае казкі,
Гэта хмара – дыван-самалёт!
Максім Багдановіч