Каханне – ліхаманка… Жар залью –
І зноў нутро калоціцца ад смагі
І немач неспатольную маю
Ўсё болей распаляе хмелем брагі.
Мне розум, пільны ўрач, прапанаваў
Шмат лекаў ад хваробы майго сэрца,
Ды я ж яго не слухаў, бо кахаў...
І вось – мне недалёка ўжо да смерці…
Цяпер не ўратавацца мне ніяк:
Мой розум назаўжды мяне пакінуў -
І думкі ў смуце зблыталіся так,
Што тлум паліўся словамі маімі…
Я кляўся: ты - выток майго святла,
А ты – пякельны вір, мая імгла…