Калі памру, ты мора слёз не лі...
Адплач па мне, пакуль царкоўны звон
Не абвясціць, што я сышоў з зямлі
Карміць чарвей, сустрэўшы ўласны скон...
Ды й дачытаўшы гэтыя радкі,
Не ўспамінай іх аўтара руку.
Лепш я забыты буду на вякі,
Чым твой спакой маркотай апяку...
Хай нават знікне гэты сумны верш,
Калі я стану глінаю ізноў...
Сатры імя, каторым існуеш
І пахавай няўдобіцу-любоў...
Тады ўжо свет з цябе не пасмяецца —
Што ты ў слязах... і з прывідам у сэрцы...