Жыла-была на свеце муха —
Гарэза, неслух, весялуха.
І давялося ёй "пад мухай"
На стужку ліпкую зляцець.
Яна ад жудасці асіпла:
"Вось дык папалася! Уліпла!
Як жа з паверхні ўзняцца гіблай,
Каб зноў былую волю мець?"
Ну й пачала адчайна рвацца,
Туды-сюды ў бакі матляцца,
Але прыліпла — не падняцца,
Як ні гудзі — трымае гаць.
Калі ж агледзeлася ўпотай,
Такіх жа ўбачыла "адлётаў":
На ліпкай стужцы мух з паўроты,
Загразлі ў клеі — і маўчаць.
Гаворыць ёй суседка справа:
"Што ты гудзіш? У чым тут справа?
Нашто турбуеш поўдзень млявы,
Чаго трывожыш супакой?"
А муха наша ажно плача —
Такая выпала няўдача!
Пякучы след слязы гарачай
Змахнула лапкаю-рукой:
"Ну як жа тут не хвалявацца?
Уліпнуць гэтак — і стрымацца?
Няўжо палоннай заставацца?
О, жах! Ці хтось так існуе?"
"А што такога, мая дзетка?, —
Ёй шэпча ціхенька суседка, —
Які там жах? Я — таму сведка:
Мы тут вось гэтак і жывем..."
Весела і з гумарам :)
Весела і з гумарам :) Таццяна, як заўжды на высаце. Алег Грушэцкі
Дзякую, Алег!
Дзякую, Алег!