Лепш стаць дрэнным паэтам,
Чым ні кім не стаць у жыцці.
З дрэнным вершам застацца лепей –
Чым застацца з нічым.
Можна многа пісаць пра каханне,
Пра сяброў, пра Радзіму, пра дом
І аднаму сустракаць ўсе світанні –
Толькі з вершамі ў том.
Але ж калі любіш Радзіму,
Калі ёй аддаеш ўсё жыццё.
Калі кахаеш дзяўчыну,
І дорыш ёй сэрца сваё…
Ці можна пісаць тады дрэнна?
Ці трэба пра гэта казаць? –
Трэба, бо словы тады недарэмны,
Калі ты умееш кахаць.
Збіваецца рытм, калі
Збіваецца рытм, калі хлусіш.
Не любіш. Не любіш і ўсё!
Каханнем дзяўчын не прымусіш.
Яны любяць больш за каго!
Радзіме прысягі не трэба.
Даволі пакласць галаву,
Спрасіўшы ў яе прабачэння,
Таму, што кахаеш сваю...
Кожны разумее па-свойму,
Кожны разумее па-свойму, дзякуй)