Вецер хмары па небе ў сумёты зьбіраў,
І яны застывалі ў маўклівым спакоі.
Сумны хлопчык сядзеў на адхоне Дняпра,
А краіна драмала ў сьнягах за ракою.
“Бог пакінуў яе. Пэўна, зь дзесяць вякоў,
Як забыўся аб нашай няшчаснай радзіме,
Дзе ня тое што цмокаў – няма й ветракоў,
Ані Донаў Кіхотаў, каб біліся зь імі.
Ён пайшоў і пакінуў нас зь ёю саміх –
Дык на чорта малітвы да гэткага Бога?”
Раптам сьнег прыпыніўся і вецер заціх –
Бог схіліўся і сумна глядзеў на малога.
І пакуль феерверкі ляцелі ў гару
І клалося ў снапы пад сярпамі калосьсе,
Ён пайшоў – і адзін нарадзіў Беларусь,
І для першага разу някепска ўдалося.
это конечно всё хорошо но как
это конечно всё хорошо но как то предсказуемо
Цудоўны верш-памяць
Цудоўны верш-памяць Карткевічу. Актуальны як раз у гэтыя юбілейныя дні
вам не стыдно такому человеку
вам не стыдно такому человеку меньше 5ки ставить!!!!мы ему в подмётки негодимся!!!а вы!!!!