Ізноў апалая лістота пахне смерццю…
Яе паліць, ці проста – на кампост.
А вецер не дае яе падмесці,
З-пад веніку даўгі цягае хвост.
І казачныя вобразы мільгаюць
Паміж апанаваных мітуснёй
Чывоных, жоўтых колераў. Гуляюць.
Мы з гэтымі ўспамінамі заснём.
Ад містыкі і казак да штодзённай
Жыццёвай прозы зводзіцца заўжды.
Цяпліцца сэрца марай летуценнай,
Каб нас не закраналі халады.
Я веру, што не скончыцца жыццё
Пакуль расце, ляціць і хтось мяце лісцё.
Мне нравится всё, только
Мне нравится всё, только пахнет листва не смертью...
Мне нравится всё, только
Мне нравится всё, только пахнет осень не смертью...