Цябе пакрыўдзіў я, здаецца.
Прабач за тое, што ня ймецца.
Бо мне пакута — боль твой бачыць.
Мастак ўсяляк я напартачыць.
Але ж з падлодкі не падзецца,
Зусім, як ў песьні той пяецца.
І што рабіць мне застаецца?
Табе пакіну сваё сэрца!
Трымай, нясі яго у грудзях,
Яно табе як якар будзе,
Калі ты ў моры заблукала,
Каб ад падлодкі не адстала.
У шторм, мяцель ці ненадвор'е
Чакаць я буду на плятформе.
Пакуль ня ўбачу тваіх вочак
Я спаць ня буду нават ноччу,
Каб толькі зноў цябе убачыць,
Прыжаць да грудзяў ды прабачыць...