Вершы беларускіх паэтаў

ахуенный стишок, получил 9

Мне всё нравится

Там дзе написана апошния водгуки памылка!
Напрыклад 5 недель 6 дзён таму
Правильна вось так _5 тыдняу 6 дзён таму

Мне вельми падабауся гэты верш!Вось школе задали вывучыць на памяць.
Я па беларускай мове заняла шостае месца!

Гэты верш, памятую, у школе вучыла. Выбрала мiнавiта яго - спадабаецца. Прыгожа як! У нас гэтакай зiмы ужо нiколi не будзе!Шкада.

Крутой стих и учится не сложно.

Мой самы любимы верш!!!

прыгожы верш

Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!
Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег.
Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць,
У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць.
Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў.
Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець.
Чытаць цалкам

класс

Калі ўгледземся ў Верш,пачуем гукі,якія Багдановіч ледзь акрэсліў,каб была прастора ў чытача для асабістага бачання...
"Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!..."
-Адразу,з першага слова, настрой Паэта: бадзёрасць,смачнасць паветра... так і хочацца ўцягнуць,не не ротам, наздрамі... чысцейшае марознае паветра...
няспешна крочыць,адчуваючы звонкі(!) скрып снегу пад нагамі...

"Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег."
-Як добра выйсці пагуляць,калі не здзірае скуру ашалелы калючы вецер,калі ціш навокал...

"Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць," - трэба быць жывапісцам,каб не толькі заўважыць гэта,але і так дакладна,некалькімі словамі паказаць гэты Цуд:
""Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць..."

У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць. -Так,зоркі заўжды мігацяць,але ў Багдановіча гэтае зіхаценне ператвараецца ў нешта іншае...Зоркі,як дзяўчаты,чакаўшыя хлапца Максіма,
падзамёрзлі да дрыжыкаў,але не збеглі,чакаюць Багдановіча...
-А далей... зноў,не, не Паэт,а мастак-жывапісец Багдановіч малюе нам;
"Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў...."
-Так і хочацца закрыць вочы,бо так яўна-яўна бачым гэта ўсё ды й яшчэ з дробязямі,якія выкапваюцца з нашай памяці пра зімімя вечары пабачаныя намі...
-І адразу,ад усяго гэтага зачаравання,глыбей хочацца дыхаць ! Несцісь кудысь!
Кідацца ў снег,ці снегам...

"Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець..."
- А ўсяго та толькі было: хворы чалавек (Багдановіч хварэў чахоткай, тубэркулёзам, невылечным да вынаходжання Пэніцыліна ў 1948 годзе...) выўшаў на вуліцу ціхім марозным вечарам...
І пакінуў нам назаўсёды жывапісную карціну прыроды,надаор'я,жыцця...

У аснове верша ляжыць рэальны малюнак зимовага вечара. Радкі гэтага верша напоунены жыццём и силай. Аутар прысвяциу гэты верш прыгажосци зимовай прыроды. Мякки снег, белыя бярозы, зорки, вильготны месяц, мяцель – усё гэта аутар услауляе у гэтым вершы. М. Багданович так умела аписвае усё гэта, што верш ажывае, становицца цёплым, задушэуным.
Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!
Гэтыми радками пачынаецца верш. Аутар звяртаецца да марознага вечара и мяккага снега, як да жывых истот. Вечар цихи, бо сцихнула мяцель и не вее вецер. У другим слупку аписваюцца белыя бярозы и зорки, якия дрыжаць ад марозу. Ёсць уяуленне, быццам мы знаходзимся там и адчуваем гэты холад, мароз, яки шчыпле за нос, и цишыню. Быццам мы идзем па снезе и чуем, як ён скрыпиць. Бачым прыгажосць зорак и месяца, яки «празрысты, светлы стоўп спусціў». У вершы аписваецца пакрытае срэбнай рызай поле. У простым снезе аутар бачыць стольки прыгажосци и чараўніцтва, кольки не можа убачыць просты чалавек, што на маю думку сведчыць аб вяликим таленце паэта. У апошним слупку аутар закликае парушыць цишыню зимовага вечара:
Узрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Як быццам мы ляцим на санях па лясной дарозе, вакол мильгацяць бары и гони, и радасна становицца на душы, мы атрымливаем прыемныя ўражанні, унутры ўсё напаўняецца пачуццём радасці і свабоды. «У грудзях пачынае кроу кипець» - гэтым радком и заканчваецца верш.
Мне вельмі падабаецца творчасць Максіма Багдановіча. Мяне вельмі натхніў гэты верш . З усіх вершаў Максима Багдановіча я абрала менавіта яго , таму што, мне здалося , у гэтым вершы ўсё на столькі праўдападобна , што мы ўнікаем ў сам верш і ўяўляем сябе на месцы аўтара. Больш за ўсё мне спадабаўся апошні слупок , таму што ён перадае столькі свабоды і гармоніі, што прымусіць любога адчуваць сябе шчаслівым. Я чытала гэты вершы з вялікім задавальненнем, і я рада , што ёсць такія таленавітыя людзі, як Максим Багдановіч.

круто

"Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!"

- Холадна, цяжка, але неяк трэба ўсёж-ткі жыць.

"Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег."

Пыл не засьцілае вочы, не збівае з ног. Трымаемся ж! І куды ні накіруешся - аднолькава і добра і дрэнна, але лепш, чым спыніцца і змерзнуць.

"Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць,
У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць."

Наперадзе ёсць хаця б лес, у якім так ці інакш знойдзеш як сагрэцца, а ў полі нават зоркі змерзнуць. Мэта ёсць!

"Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў."

Нават месяц трошкі падобным на сонца з боку мэты выглядае, і нават, як цыганка нагадвае аб лепшай будучыні ў гэтым накірунку і па цеплыне на душы, ды і па нечым матэрыяльным безумоўна.

"Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець."

Ну, а ўжо калі вызначыўся з накірункам як след, дык і сам сабе аванс выдай:
-матэрыяльна-медны, замест срэбранага за тое, што нарэшце вызначыўся
- душэўна-вясёлка-вясёлы, рытмічны з запасам, каб нават потым і без "акамулятараў" рухацца.)
І наваколле абавязкова падтрымае. І звонку, і знутры.)

Ой занятая, занятая моладзь.) Калі б такі ж не быў у свой час, дык не пісаў бы гэты падрабязны водгук пад заказ.)

Кто нибудь напиши водгук нормальный. Мне надо сдать)