Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

пераклады

Сярэдняя: 2.4 (13 галасоў)

О, благадаць — уцеха ўцех,
ратунак i спадзеў!
З Табой я бездані пазбег,
сляпы быў — і празрэў!

Ты i пастрашыла: "Ад зла
бяжы, як ад агню!",
i Божай ласкаю сышла
у сэрца — ўпершыню.

Я шмат iспытаў па жыцці
з Табою ўжо прайшоў.
Ты, памагаючы iсці,
вядзеш мяне дамоў.

Там мiр, i радасць, i спакой,
вяртання "дэ жа вю".
Там Цар, i Бог, i Творца мой,
якiм я і жыву.

Калі ж, як сон, пакіну плоць —
аблочкам адлячу,
мяне сустрэне мой Гасподзь
з любоўю уваччу.

Зямное сыдзе, быццам снег,
растане сонца лік.
А Ты, мой Божы абярэг
не знікнеш, як не знік

у сотнях-тысячах гадоў
Бажэственны агмень,
Якому мы спяваем зноў
нiбыта ў першы дзень!

Арыгiнал:

John Newton.

Amazing grace! How sweet the sound,
That saved a wretch like me!
I once was lost but now am found
Was blind, but now I see.

’Тwas grace that taught my heart to fear,
And grace my fears relieved;
How precious did that grace appear
The hour I first believed!

Through many dangers, toils, and snares,
We have already come;
’Tis grace hath brought me safe thus far,
And grace will lead me home.

The Lord has promised good to me,
His word my hope secures;
He will my shield and portion be
As long as life endures.

Yes, when this flesh and heart shall fail,
And mortal life shall cease,
I shall possess, within the veil,
A life of joy and peace.

The earth shall soon dissolve like snow,
The sun forbear to shine;
But God, who called me here below,
Will be forever mine.

When we've been there ten thousand years,
Bright shining as the sun,
We've no less days to sing God's praise
Than when we'd first begun.



Сярэдняя: 3.9 (7 галасоў)

У людзей прыборка перад святам.
У баку ад вэрхалу яе,
я цiшком з вядзерца мірам свЯтым
абмываю ножанькі Твае.

Не знаходжу знятыя сандалi —
белы свет не бачу ў лiўнi слёз,
што вачам заслонаю паўсталi,
як i пэйсы зблытаныя кос.

Стопы я ў падол Твае схавала,
заліла слязьмі сваймі, Ісус.
Абвіла каралямi з апалаў,
спавiла ў валоссе бы ў бурмус.

Мне прадстала будучыня ясна —
быццам Ты вачам яе з'явiў!
І цяпер наступнае заўчасна
бачу я — з дакладнасцю сівіл.

Будзе заўтра: і... заслона ў храме
разарвецца раптам надвая —
і зямля хіснецца пад нагамі,
і паствА рассеецца Твая.

Парадзее рад Твайго канвою,
нiцма люд падзе ад знакаў звыш.
А уверх, бы смерч над галавою,
да нябёс iрвацца будзе крыж.

Я ж каля распяцця невідзімкай
апрытомлю — болю не стрываць.
Чым шырэй раскiнуты абдымкі,
тым лягчэй у іх раскрыжаваць.

Для каго на свеце столькі шыры,
столькі моцы i... такіх пакут?
Колькі душ складае гэты вырай,
за які вось так iдуць на суд?

А яшчэ... за час у трое сутак
я прайду такую пустату
і спазнаю гэткі боль і смутак,
што і да...
ўваскрошання
ўзрасту.

23.04.2019

Арыгiнал:

Б. Пастернак. Магдалина

У людей пред праздником уборка.
В стороне от этой толчеи
Обмываю миром из ведерка
Я стопы пречистые твои.

Шарю и не нахожу сандалий.
Ничего не вижу из-за слез.
На глаза мне пеленой упали
Пряди распустившихся волос.

Ноги я твои в подол уперла,
Их слезами облила, Исус,
Ниткой бус их обмотала с горла,
В волосы зарыла, как в бурнус.

Будущее вижу так подробно,
Словно ты его остановил.
Я сейчас предсказывать способна
Вещим ясновиденьем сивилл.

Завтра упадет завеса в храме,
Мы в кружок собьемся в стороне,
И земля качнется под ногами,
Может быть, из жалости ко мне.

Перестроятся ряды конвоя,
И начнется всадников разъезд.
Словно в бурю смерч, над головою
Будет к небу рваться этот крест.

Брошусь на землю у ног распятья,
Обомру и закушу уста.
Слишком многим руки для объятья
Ты раскинешь по концам креста.

Для кого на свете столько шири,
Столько муки и такая мощь?
Есть ли столько душ и жизней в мире?
Столько поселений, рек и рощ?

Но пройдут такие трое суток
И столкнут в такую пустоту,
Что за этот страшный промежуток
Я до воскресенья дорасту.



Яшчэ не ацэнена

.........Пераклад песні "Я колени склоню"

Я калені схілю. І да Бога звярнуся.
І, узнёсшы хвалу, прашапчу: "О, Равві!"
І пачую ўначы блаславенне Ісуса —
ціхі голас Хрыста — голас вечнай Любві.

Я калені схілю і раскрыецца неба —
дзіўны Госпада край над зямлёю маёй —
і сагрэе душу, быццам сонейка — глебу,
і даруе як дождж новых сілаў алой.

Я калені схілю і убачу дарэчы
недахопы свае і памылкі — усе.
І спазнаю: Хрыстос — мне Свяцільня ў цямрэчы —
выпрамляе шляхі і цяжары нясе.

Я калені схілю — і гарачае сэрца
Богу ў дар прынясу — да Яго алтару.
Ціхі голас Хрыста нада мною пральецца
і я ўгледжу ў імгле адраджэння зару.

5.07.2014