Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

пераклад

Яшчэ не ацэнена

The Sound of Silence (Гук цішыні) - Simon and Garfunkel

Здароў, цемра, сябра мой!
Хачу пагаманіць з табой.
Прадчуванне, што ты ідзеш
І насенне сваё нясеш,
Пакідая яго ў межах маіх сноў
рэштай слоў
Бы гук у цішы.

У трывозе сваіх сноў
Я адзін заўжды ішоў.
Цесных вулак маркотны гук,
У зіхценні ліхтарняў брук,
Холад, вільгаць, раптам ў вочы б'е прамень святла-
ноч раз'яднаў
І дакрануўся цішы.

Люду выйшла шмат зь яго-
Дзесяць тысяч, болей мо.
Людзі гутараць без прамоў
І не чуюць уласных слоў,
Бо іх песням нельга гэты спакой кранаць
ці турбаваць
Ніводны гук у цішы.

"Гэй дурніцы"- кажу я -
Як пухліна цішыня
Надта шырыцца, чутна вам,
Дайце рукі, параду дам."
Але словы мае ўпалі нібыта дождж
кроплямі ўздоўж
І адгукнулісь ў цішы.

Людзі хіляцца ў мальбе
Богу ўласнаму ў святле.
Заіскрылася шыльда ўраз,
Толькі надпіс гарэў для нас,
Што прарока словы зараз на сценах усіх дамоў,
кватэр, метро
Кранаюць шэптам цішу.



Сярэдняя: 3.8 (16 галасоў)

Дзякуй Богу , за месяца свет,
І за дзівосны мір планет,
За кожнае імгненне, што жыву я.
За радасць, сум, святло і цень,
За самы лепшы ў жыцці дзень,
За кожны новы ўздых мой, - алілуя.
Алілуя, алілуя, алілуя, алілуя ...
Дзякуй, Богу, што ён са мной,
За кожны новы дзень зямный,
За ўсё, што ў гэтым свеце так люблю я, -
За шум лістоў, за дождж і снег,
Хвілін няўмольных быстрый бег,
І за святло ў маім акенцы, - алілуя.
Алілуя, алілуя, алілуя, алілуя ...
Даруй, што людзі гэты злы ,
Што ў свеце змроку і імглы,
Жывуць, насупраць усім , з сабой ваюя ...
Дазволь, забыць, дазволь , любіць,
І жыць дабром і проста быць
За блага гэтага жыцця, - алілуя.
Алілуя, алілуя, алілуя, алілуя ...



Сярэдняя: 4 (25 галасоў)

Гімн Аланаў (Ясаў)
(Jász himnusz)

Арон Гаал

Прыйшлі мы з месцаў, дзе Сонца ўстае, спяшаючыся за зоркаю лёсу,
І вывелі верныя коні народ да берагоў паўнаводнай ракі.
І мы прынеслі з сабою свае хаты, і ўсё, што змясцілі на вазах:
І танцы, і песні, родную нашу мову, і Бога-немаўля ў сэрцах.
Бязлітасны вораг і змрок са стрэл накрыў блакітныя палі,
І тупат капытоў вараных канёў са стогнам пайшоў па зямлі.

І здрыгануўшыся ў сне, прачнуўся малы, заплакаў: "Бог, захіні!"
Напоўніліся крыкамі жонак, дзяцей вар'яцкіх пажараў агні.
Але, патрапіўшы ў пасткі ліпкую сетку, не просіць літасці герой,
Заплаціць за музыку подлы кароль сваёю сівой галавой…
Сягоння труба не кліча ў бой: як змянілася усё з тае пары!
Голас яе хрыплы не чуе даўно вяршыня халоднай гары.

І хай ніколі ўся гэта зямля больш тым гудам не поўніцца зноў…
Стуліліся шэрагі нашых байцоў і зліліся з натоўпам чабаноў,
І сталі хаты грудай камянёў, апусцела краіна, гіне яна:
І напалі татары і туркі на нас, і жыве цяпер тут вайна.
Змяняў Месяц гэта Сонца не раз, і Месяц душу крануў:
Так доўга чакала, ты, родная зямля, Волю, і Свет, і Вясну.

Згублена даўно наша мілая мова і вера забыта людзьмі,
Засталіся нам казкі і танцы, і сны-песні, што спявалі дзяцьмі.
І хай чужы кароль волі пазбавіў народ на цемру шматлікіх гадоў,
То быў цяжкі для нас жыццёвы час: час хлусні, час рабоў і спадароў,
Так жа, як выратаваўся ідучы на страшную смерць Хрыстос,
Так вытрымаў дух наш, і стаў мацней у струменях гора і слёз.

І вось спадаром ізноў стаў той, хто тут заўсёды і быў спадаром:
Ізноў Капітаны чыняць самі суд - надзейны наш, слаўны наш дом.
І Феранц Ракоці, і Лайош Кошут пражылі тут шмат слаўных часоў,
Каб мы перасталі пшаніцу гадаваць і сеяць авёс для канёў,
Каб мы захацелі бітваў, нападаў, закінулі землі свае…
Узяты горад Эсек. Зноў наперад: бой за свабоду заве…

Прайграных бітваў, нажаль, нам не злічыць: бо так шмат іх было потым,
Мы радасці жыццё страцілі сваёй, але жыццё захавалі з потам,
Пазналі ў цяжкіх ды тугіх кайданах гора, боль, пакуты ад дзід чужых,
Вольнае сэрца ў грудзі збераглі – добрую спадчыну ад продкаў сваіх.
Уся наша сіла - у волі людзей, надзейная ладдзя будзе плыць…
Жыве Радзіма - наша краіна, і мы - Ясы заўжды будзем жыць!

На сенажацях, як ўсхваляванае мора і ў лясах, як выспы,
Прыбудзе з намі вялікі Бог! На вуліцах нашых гарадоў чыстых.
Хай пад гукі дужых званоў нашы малітвы ўзляцяць высока ў неба!
Захавай, Маці-Марыя, нашу Радзіму, і дай надзеннага хлеба.
Захавай ад Нячысціка і захавай ад самога сябе,
Захавай і тую, што так жа дарэмна цураецца цябе,

Захавай і тую, што жыве толькі гэтым натоўпам.
Дайце веру, дайце надзею для народа Ясаў - нам!
Дайце каханне ўсім, у каго яго няма!
Скідай зоркі сіротам, скідай кайданы ярма!
Салдаты, што стаяць унізе, будуць пастухамі статкаў
Мы толькі Табе давяраем, дапамажы нам, Бог Ясаў!

*Ясы - Вугорскія аланы

(Вольны пераклад Алеся Борскага)



Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Пераклад
Стэфанія Данілава

забяры мяне, мора!
я стомлены да мяжы.
я валодаў усім -
і ўсяго я пазбыўся, мора.
як старыя ў гарах могуць сотню гадоў пражыць?
можа, слоўнікам іх невядомае слова "змора"?

я пакінуў свой дом -
ці то выракся дом мяне?

сваякоў я пакінуў -
ці кінуты сам я імі?

ды нікога, нічога ніхто ў мяне не адарве.
толькі сны узгалоўяў, спавітыя сінім дымам.

у адбітку на хвалях не бачу я рыс маіх:
там мне бачыцца нехта,
счаслівейшы і істотны!
забяры мяне, мора,
грахоў бессмяротасць і
маю шэрасць, тугу ды памяты квіток зваротны.

...як жанчыны-каханкі, я хвалі крануўся ў сне,
цёмна-сінія богі забралі мяне ў глыбіні,
у русалачы хвост мае ногі ператварылі.
гэта быў залаты, ліхаманкавы, сонны залеў!

з лёсам наканаваным,
пазбаўленым мітусніны,

забяры мяне тысячы раз
і вярні мне
мяне!