Паспяваючы
за ўпэўненым крокам Сучаснасці,
не спазніся
пачуць,
аб чым вядуць гутарку
цені жанок ля плятня,
пакуль яго спарахнелыя рэшткі
не аддалі на забыццё;
зачэрпнуць
чысты водбліск зорак,
пакуль калодзеж,
у якім пакідаюць яны на досвітку
прывітанне чалавеку,
не паспела атруціць
чалавечая паспешлівасць;
пакуль не прымусілі сціхнуць навуку
бабуліных кроснаў,
вярнуцца…
да самога сябе.
Табе ткаць абярэг,
якім уратуеш ты родную крынічку
ад упэўненасці крокаў.