Агнеслава Воран

Агнеслава Воран. Катэгорыі вершаў

Па мокрай траве кацяцца слезы…
Разрывае душу маўклівы адчай,
А неба смяецца і ціха вуркоча,
Рвецца маланка за вечнасці край.

Чырвоным руччом сцякаюць няспешна
Апошнія кроплі жыцця.
А неба смяецца і злосна скрыгоча…
Кідаючы зорку ў хаос небыцця.

Буду ветрам я блукаць
У лясах дрымучых,
І жывой вадой сцякаць
Між пясчвных кручаў.

Увечар сонцам дагараць
Над сасновым борам,
Васількоў пялесткі рваць
У жытневым полі.

Бліскавіцай буду ззяць
Пад раскаты грома,
І зязюляй кукаваць
У дубовых кронах…

Я ачнуся ада сна
Дымам пахавальнага кастра.

30.11.10

Белая столь, жоўтыя стены,
І недабітая моль
Зданню лятае ў цемры.

Студзенага ветра далонь
У адкрытыя грукае дзверы.
Месяц бляклым святлом,
Кружыць вальсам шэрыя цені.

І ва унісон яму
Гулкім шэптам цішыню
Рэжуць кропелькі дажджу.

01/12/10

Пад подыхам ветра
Травы не гнуцца.
Праходзіш скрозь сцены, –
Не здрыгануцца.

Немым крыкам крычыш,–
Не пачуюць.
У закрытыя грукаеш дзверы,–
Не адчыняць.

Знікне бляклая цень,–
Не заўважаць.