Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алег Нікулін

Сярэдняя: 4.4 (9 галасоў)

* * *

Вяне чырвоная ружа
З сонцам заходнім. І плач
Чуецца дзіўны, бы сцюжа...
Так не заплача крумкач!

Вечар спаткаецца з цемрай,
Каб адысці ад святла...
Вочы запаляцца шэрай,
Прывіднай зайздрасцю зла.

Хто ў іх хаваецца? Жахі?
Чорныя крылы з нябёс
Сыплюцца градам на дахі.
Жыта гарыць і авёс.

Помнікі д'яблу не гнуцца,
Бо пачалі бранзавець.
Слёзы крывавыя льюцца,
Хвалямі б'юцца аб смерць.



Сярэдняя: 3.4 (5 галасоў)

* * *

Паэтаў шмат. І ўсе яны нямыя...
Не маючы магчымасці казаць
Свабоднай праўды словы незямныя,
Прадаўшы душы, мусяць патухаць
Забытымі, адмовіўшыся славу
І памяць берагчы дзеля таго,
Каб не баяцца, знішчыўшы дзяржаву,
Пра край свой думаць і народ яго.



Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Згубіўся я ў чужых, шматлікіх тварах
І не магу чакаць патрэбнай сілы,
Каб свой шукаць на спаленых абшарах,
Як страчаную маску, да магілы.

Мой твар, магчыма, нехта іншы знойдзе...
Калі не верне - ворагам мне будзе.
А можа, моўчкі, мімаходам пройдзе,
Убачыўшы, адкіне і забудзе.



Сярэдняя: 4.3 (10 галасоў)

Маладзік у небе ззяе,
Птушак срэбрам спакушае,
Каб ляцелі да аблокаў
Ад чужых, павольных крокаў
З лесу цёмнага, бо хтосьці
Ломіць дрэвам з рэхам косці -
Стагадовыя галіны.
І чуваць, як цар змяіны
Выпаўзае з-пад пянька
На святло маладзіка.