|
|
Даяна Лазаравіч
Я ведаю пра невялікую краіну
Дзесьці на ўсходзе Еўропы.
Невялікая краіна, як і мая,
Але там жывуць людзі з вялікім сэрцам.
Без страху, i калі надзеі няма,
Праз вoйны і мір, зімой і летам.
Гэтая краіна зaвецца Беларусь.
Гэта зямля шырокіх зялёных лугoў,
Зямля свежай ранішняй расы,
Што абмывае кветкі і зіхаціць на кустах.
Гэта зямля рэк, азёр і балот,
Вечна зялёных хваёвых лясоў,
Пяшчотных бяроз і магутных дубоў.
Гэта зямля птушак і ды песень,
Што звіняць і ўвесну і ўвосень,
Калі нараджаецца праўдзівая любоў.
Гэта зямля каштоўных работнікаў,
Вялікіх герояў і крывавых бітваў,
Гэта зямля нашых братоў.
Браты беларусы - мірныя людзі,
Сэрцам адданыя роднай зямлі.
Вякамі баранілі тое, што любяць:
Радзіму, сям'ю i родны парог.
Не баяліся страшных ран,
Не баяліся болю ці смерці.
З любоўю ў грудзях, і з песняй на вуснах,
Яны не ведалі, што гэта - страх.
І сёння, яны верныя сябры,
Верныя браты, і руплівыя работнікі -
Што жывуць ў напружанай працы,
Сумленнымі і справядлівымі,
Людзі, сярод якiх ёсць любоў.
Я ведаю пра невялікую краіну
Дзесьці на ўсходзе Еўропы.
Гэта зямля птушак, лясоў і лугоў,
Гэта зямля прыгожых зялёных палёў,
Працавітых людзей, надзеі, свабоды -
Беларусь - зямля нашых братоў.
Дарaгі, я не прынцэса.
Я не нарадзілася на падушцы,
На шаўковай падушцы, у замку,
У каралеўстве майго бацькі.
Я не вырасла з каронай,
Акружаная вернымі спадарожнікамі,
Як кожная сапсаваная прынцэса.
Я нарадзілася на прыродзе,
У халоднай крыніцы,
З першымі сняжынкамі.
Я вырасла з аленямі,
З дзікімі коньмі і ваўкамі,
Ў поўнай меры я дыхаю,
Спяваю і пяшчотныя вершы пішу.
Я не віла, не прынцэса,
Я толькі белая лясная кветка.
Неба над мною такое дзіўнае!
І гэты паток настолькі яркі,
Дубовыя лісты атачаюць мяне.
Пах лесу... гэтая мая свабода,
Маё імя, і ўсё маё шчасце.
Я іду, танцую, гуляю,
З галубкамі аб зорках мару,
Я спяваю аб вачах, спяваю аб вуснах,
Аб вясне, аб кветках, і аб зялёных дубах.
Я спяваю, дарагі, тваю любімую песню,
Песню пра каханне, якое доўжыцца вечна,
Аб безумоўнай любові, любові без межаў.
Ты ведаеш, як моцна я цябе люблю?
Вось чаму толькі для цябе,
Я спяваю і танцую сёння.
Вось чаму я веру ў поспех.
Трымай мяне моцна, рыцар маёй душы!
Не дазваляй мне заблукаць
Сярод яркіх зорак, іншых кветак,
І сярод першых кропель ранішняй расы.
Не дай мне ўпасці ў каханне,
Ў вусны і вочы не варты мяне!
О, дарагі, я хачу ты ведаеш
Як цябе любіць твоя лясная кветка,
Як моцна цябе любіць твая паэтка.
Не народ для ўрада, а ўрад для народа -
Куля ідэю не можа забіць!
Там жыццё рай, дзе свабоды край!
А дзе вайны мае - любоў памірае...
Адзін чалавек сказаў: "Дастаткова!
Яны для нас усіх капаюць ямы!
Не маўчыце! Праўду скажыце!
У чорныя ямы яны лягуць самы!"
Белая маска на твары рыцара,
Ў яго руцэ чырвоная ружа.
У гэтай ночы знішчэнне урада -
Рэвалюцыя - пятага лістапада.
"Не ідзі, мілы мой, у чорную ноч!
Жыць без цябе не хачу! Не магу!
Куля ідэю забіць не можа,
А чалавека... Чалавека можа!"
Рэвалюцыя, пятага лістапада.
Цэлая краіна зараз у агні.
"Свабода! Перамога!", на ўсіх вуснах,
A ён паранены на маіх руках...
Ён сказаў: "Гонар і надзея...
Гэта ўсё што табе падарыць магу..."
Я сказала: "Ты ўсё што я зараз маю!
Не ідзі! Ўсім сэрцам я цябе кахаю!"
Не народ для ўрада, а ўрад для народа -
Куля ідэю не можа забіць!
Народ не забывае страшны канчатак лету,
А я не забываю адважнага Вэндэтту.
па фільме: В як Вэндэтта
Ноч. Усе спяць. Я гляджу ў акно.
Зоркі маўчаць, як мае вусны,
У параненай душы няма слоў –
Дзе ты? Што робіш у гэтыя дні?
Ты памятаеш нашу любоў?
Ах, чорныя вочы! Чорныя, як неба!
Без вас, як зіма, для мяне лета!
Новага нічога, мёртвае сэрца...
Таму што ты – усе мае думкі,
Таму што ты – мае паўсвета!
Ноч. Слухаю: падаюць кроплі дажджу...
Мару, але цябе не магу адшукаць.
О, людзі! Знаеце як я няўцешна!
Калі ласка, ціха - зараз я хачу спаць...
|