Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Славамір Адамовіч

Нарадзіўся 8 сакавіка 1962 года на станцыі Унежма Анежскі раёна Архангельскай вобласці ў Расіі. Скончыў 8 класаў Будслаўскай школы (1977), Свірскае СПТВ-17 (1979). Працаваў у Казахстане, пасля ў саўгасе «Будслаўскі». У 1980-1982 служыў у Савецкай арміі. Працаваў на Беларускай чыгунцы, на станкабудаўнічым заводзе імя Kiрава ў Мінску. У 1986-1992 вучыўся на філфаку БДУ; у 1991-1995 працаваў у «Настаўніцкай газеце». Сябра Саюзу беларускіх пісьменнікаў (з 1999). У 2000 знаходзіўся ў ЗША, працаваў на будоўлях Нью-Ёрку. З 2002 па 2009 жыў у Нарвегіі ў горадзе Буда. У ліпені 2009 вярнуўся на Беларусь.

Аўтар зборнікаў вершаў «Кальварыйскія клёны» (Мінск, 1990), «Зямля Ханаан» (Полацк, 1993), «Зваротныя правакацыі» (Полацк, 1994), «Каханне пад акупацыяй» (Мінск, 1996), «Спіраль Бруна» (Мінск, 1997), «Плавільшчыкі расы» (Вільнюс, 1999), «Турэмны дзённік» (Мінск, 2001).

AdamovichSl.jpg


Сярэдняя: 4.2 (24 галасоў)

Жыць хочацца, бадай што, як ніколі,
тым больш любіць, тым больш, калі вясна,
тым больш, калі ў цябе дачка на волі,
тым больш, калі яе ў цябе няма...



Сярэдняя: 2.6 (13 галасоў)

Зьнікла энэргія слова і цела,
І засталося вяршэнства сноў.
Божа, як непасрэдна хацела
Гэта жанчына маіх замоў.

Як жа шаптала яна: «Ты прелесть...».
Як жа прасіла: «Ещё... люби...».
І пэрманэнтна ішла на нераст
З мора шатрэзу ў раку шаблі.



Сярэдняя: 2.8 (18 галасоў)

Іграючы ў белым касьцёле,
Кахаючыся з ксяндзом,
Жанчына марыць у полі
Застацца на ноч з касцом.

Іграючы штосьці з Баха,
Жанчына імкнецца туды,
Дзе весела-вольна птахам,
Дзе многа чыстай вады.

Заціхлі гукі. І клірык,
Забыўшыся пра Хрыста,
Самотна, як юны лірык,
Чытае ёй верш зь ліста.

Жанчына зьнікае з хораў,
Жанчыне абрыд арган,
Жанчына едзе на мора
І там заводзіць раман.

Жанчына ажыцьцяўляе,
Што мусіць ажыцьцявіць.
На хорах арган сьціхае
І доўга жанчына сьпіць.