Зміцер Навумаў

Зміцер Навумаў. Катэгорыі вершаў

А рэйкi ўсё лятуць
у непагадзь, у неба.
У забыццi аточаных дарог
Хаваюць пасажыры
хто кавалак хлеба,
А хто ў далоню ўцiснуты часнок.

Не лепшы час для ўсякiх вандраванняў,
Так недарэчна з дому ад'язджаць.
Але цяпер не задаюць пытанняў,
Цяпер улада вучыцца пытаць.

Якiсьцi жах: апоўначы на поўнач...
Не так аб людзях дбалi каралi.
Асаднiкi... Кавалак хлеба побач
З кавалкам беларускае зямлi.

А рэйкі ўсё лятуць
у непагадзь, у неба.
У забыцці аточаных дарог
Хаваюць пасажыры
хто кавалак хлеба,
А хто ў далоню ўціснуты часнок.

Не лепшы час для ўсякіх вандраванняў,
Так недарэчна з дому ад'язджаць.
Але цяпер не задаюць пытанняў,
Цяпер улада вучыцца пытаць.

Якісьці жах: апоўнычы на поўнач...
Не так аб людзях дбалі каралі.
Асаднікі... Кавалак хлеба побач
З кавалкам беларускае зямлі.

Цi не вецер адхiнаў мярэжы,
Цi не зоры асвятлялi шлях.
Чараўнiцтва зруйнаванай вежы -
Бел-чырвона-белы сцяг.

Крок насустрач - быццам павуцiнне,
Стрэлы ў спiну - ваўкалакаў смех.
Што ж жыццё? Ды гiне яно, гiне
Кроплямi вясновымi са стрэх.

Смуткую па жыцці. Жыццю спяваю.
На адыходзе песню мне зайграй.
Калі на ўсходзе сонца засынае,
Мяне за гэта ранкам выбачай.

Смуткую па жыцці. Жыццю спяваю.
На адыходзе дні мае спыні.
Калі ўдзень вятрыска налятае,
Сябе апоўдні коўдрай агарні.

Смуткую па жыцці. Жыццю спяваю.
На адыходзе ў вусны не цалуй.
Калі ўвечар снегам замятае,
Мяне за гэта вечарам даруй.