Сядзіць ля дарогі бяздомны сабака…
Старым стаў – і выгнаў яго гаспадар.
Худы і аблезлы, дварняк-небарака,
З надзеяй глядзіць ён прахожым у твар.
А людзі… Што людзі? Таксама жывёлы.
Навошта ім розум? Дарэмная рэч.
Яны не багі і зусім не анёлы:
Зірнуць на сабаку і тэпаюць прэч.
Ніхто не палашчыць, ніхто не накорміць,
Ніхто не падорыць прытулак і схоў,
Ніхто не ўратуе; усе толькі гоняць,
Шалеюць і шчэрацца горш за ваўкоў.
Былы гаспадар смажыць шкварку са смакам
І дбае аб выніках “Суперлато”,
А дзесьці ля тыну няшчасны сабака
Канае ад здрады і вые: “ЗА ШТО?..”
Очень понравилось. Правда не
Очень понравилось. Правда не все понял, но что не понял сам дофантозировал. Когда-то давно, ребенком, каждое лето отдыхал у бабушки в деревне, в Беларуси. С тех пор очень нравится белорусский язык, как он звучит. Уже сам по себе он очень поэтичен. А если еще и стих хороший - то просто слов нет. Спасибо.